25.7.12

περαστικός στο μονοπάτι της ζωής



Πήρε μια βαθιά ανάσα και τοποθέτησε τα δάχτυλα στο μέτωπο της καθώς περίμενε τα αυτοκίνητα να σταματήσουν να κινούνται, τον δρόμο να αδειάσει ώστε να της επιτραπεί μια ακίνδυνη πορεία προς το... κάτι. Ναι, ένα κάτι. Δεν ήξερε που ήθελε να πάει, που βάδιζε, που θα πατούσε σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Κοίταξε τα ζωύφια που περιτριγύριζαν βουίζοντας έναν από τους φανοστάτες που δώριζαν το φως τους στους οδηγούς, στους περαστικούς. Ζούσαν μονάχα μια μέρα και τη σπαταλούσαν στο κυνήγι μιας λάμψης που το πρωί θα εξαφανιζόταν. Μεγαλοποιούσαν ένα τεχνητό ανθρώπινο μηχάνημα δημιουργώντας ένα ολόκληρο αστέρι, ένα φεγγάρι, έναν ξεχωριστό ήλιο. 

Η κοπέλα σκέφτηκε ότι ο χρόνος ήταν σχετικός από όποια οπτική και αν το έβλεπες. Σκέφτηκε επίσης πως ο κάθε ένας είχε επιλογή, μπορούσε να διαλέξει πως θα τον περάσει. Μπορεί να της φαινόταν άσκοπο τα έντομα να κυνηγούν ένα μηχάνημα που θα έσβηνε το πρωί μα για εκείνα μπορεί να σήμαινε τα πάντα. Ένα όνειρο, μια ιδέα είχε όντως τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο. Αν όχι τον κόσμο τον άνθρωπο, την ιδεολογία, τις εμπειρίες. Ίσως να κατέληγες με καμένα φτερά αλλά θα είχες προσπαθήσει, σωστά; Χαμογέλασε θλιμμένα. Ο δρόμος είχε αδειάσει. Η ζωή απλωνόταν μπροστά της, οι επιλογές έμοιαζαν πολλές. Η κοπέλα επέλεξε το άγνωστο μονοπάτι, όχι το προκαθορισμένο. Το άγνωστο της τράβηξε την περιέργεια. Το άγνωστο την κάλεσε, την προσκάλεσε.




Δεν υπάρχουν σχόλια: