17.7.12

εκείνες οι βροχερές μέρες

Της λείπουν απίστευτα εκείνες οι βροχερές ημέρες.
Εκείνες οι μέρες που περνάνε, σαν το κυλούμενο νερό, σαν το χρόνο, ένα ακούρδιστο ρολόι που δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ το σταθερό τικ, τακ.
Εκείνες οι μέρες που κάθεται όρθια δίπλα από το παράθυρο της παρακολουθώντας τις κολλημένες σταγόνες στο τζάμι, τις λιμνούλες στον άδειο από περιπλανόμενες ψυχές δρόμο.
Της λείπουν εκείνες οι φθινοπωρινές μέρες. Εκείνες οι ανοιξιάτικες μέρες.
Δεν έχει σημασία η εποχή, όχι πραγματικά.
Της λείπει η βροχή, η μελαγχολική αίσθηση που αφήνει όταν έρχεται και όταν φεύγει, το διάβασμα υπό το ρυθμικό υγρό ήχο.
Συγκρίνει το τότε ανάλαφρο φθινοπωρινό, ανοιξιάτικο τοπίο με το ξηρό καλοκαιρινό.
Πόσο της λείπουν εκείνες οι μέρες. Πόσο...

1 σχόλιο:

Chatzelenis George είπε...

Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου...